BUSCANDO A ERIC - Looking for Eric (2009) de Ken Loach

É UN PAXARO?, É UN AVIÓN?

¡É CANTONA! 

Eloy Domínguez Serén

Aínda que a miúdo caemos no erro de referirnos como “hoolingan” a calquera siareiro inglés, é importante discernir entre este termo e o de “supporter”. Mentres que o primeiro, en efecto, responde exclusivamente ao perfil de afeccionado británico de comportamento violento e agresivo, “supporter” é o equivalente anglosaxón de siareiro, seguidor ou fan. Deste xeito, Buscando a Eric (Looking for Eric), último filme de Ken Loach, é unha homenaxe a esa figura, a do “supporter”, ese amante incondicional que venera as súas cores domingo tras domingo con inesgotable paixón e devoción.

Eric Bishop é un pobre diaño aflixido e melancólico que se gaña o pan como carteiro en Manchester. A vida de Eric é unha auténtica ruína, ata tal punto que foi privado incluso da cousa que máis feliz o fai no mundo: ver un partido do seu amado Manchester United en Old Trafford, o chamado “Teatro dos Soños”.

ALGO PASA EN HOLLYWOOD - What just happened (2008) de Barry Levinson

A CATIVA PELÍCULA DE COMO FACER
UNHA CATIVA PELÍCULA

Eloy Domínguez Serén

Nunha das primeiras secuencias de Algo pasa en Hollywood, un produtor escravizado polo móbil e o reloxo (Robert De Niro) rexeita un guión protagonizado por un florista, asegurando ao seu autor que esa historia “non é unha película”. Cara a final do filme, e sen ter lido unha soa palabra da trama, o produtor cambia de súpeto de opinión e acepta o proxecto. Que diferencia houbo entre unha situación e a outra? Que cambiou? Sinxelo. No segundo caso introdúxose a palabra máxica: star.

O Hollywood retratado nesta cinta é un sufocante enxame no que as abellas obreiras lamen o aguillón dunha raíña chamada star, a encargada de arrastrar a toda a colmea a un turbio panal dourado onde serán espremidas ata colmar a despensa do insaciable apicultor de turno.

Que a meca do cine é un niño de serpes non é ningunha novidade. De feito, absolutamente nada nesta cinta o é. E, a pesares de todo isto, Algo pasa en Hollywood é un produto tan seguro como astuto, aínda que o experimentado e irregular Barry Levison faga mofa da industria cinematográfica norteamericana ao completo (el incluído) cunha cativa película sobre como facer unha cativa película. A iso chámoo eu predicar co exemplo.

CELDA 211 (2009) de Daniel Monzón

SE NON PODES CON ELES SE UN DELES

Eloy Domínguez Serén

A miúdo insístese na importancia de non obviar a riqueza que debe encerrar a escena inicial dun filme. Máis aló do modo en que se estruturan os mecanismos das 5W, os primeiros minutos dunha película determinan o denominado ton da obra. Por iso, neste aspecto, podemos considerar o comezo de Cela 211 como unha auténtica declaración de intencións por parte do seu director, Daniel Monzón.

A primeira secuencia deste soberbio drama carcelario é dura, moi dura, case insoportable de ver, e a súa apelación é directa e inmediata: o que hai aí dentro, tras eses muros, son almas que deambulan polo limbo. Asómaste rengueante e botas unha ollada ó interior. Nada de monos laranxas ou camisas de raias. Non hai rastro de Clint Eastwood, Steve McQueen, Brad Davis, Tim Robbins ou Wentworth Miller. No seu lugar dános as costas un tipo coa cabeza rasurada e capucha negra. Cando Malamadre, que así se chama o fulano, dáse a volta, un tembleque apodérase das túas pernas e dás grazas de estar a este lado das reixas.