SE NON PODES CON ELES SE UN DELES
Eloy Domínguez Serén
A miúdo insístese na importancia de non obviar a riqueza que debe encerrar a escena inicial dun filme. Máis aló do modo en que se estruturan os mecanismos das 5W, os primeiros minutos dunha película determinan o denominado ton da obra. Por iso, neste aspecto, podemos considerar o comezo de Cela 211 como unha auténtica declaración de intencións por parte do seu director, Daniel Monzón.
A primeira secuencia deste soberbio drama carcelario é dura, moi dura, case insoportable de ver, e a súa apelación é directa e inmediata: o que hai aí dentro, tras eses muros, son almas que deambulan polo limbo. Asómaste rengueante e botas unha ollada ó interior. Nada de monos laranxas ou camisas de raias. Non hai rastro de Clint Eastwood, Steve McQueen, Brad Davis, Tim Robbins ou Wentworth Miller. No seu lugar dános as costas un tipo coa cabeza rasurada e capucha negra. Cando Malamadre, que así se chama o fulano, dáse a volta, un tembleque apodérase das túas pernas e dás grazas de estar a este lado das reixas.
Entradas
